2 - Alweer bijna één maand hier!

2 - Alweer bijna één maand hier!

Wat gaat de tijd toch snel zeg! Zondag kan ik alweer zeggen dat ik hier een maand verblijf. Er zijn weer ontzettend veel dingen gebeurt. Laat ik beginnen met mijn ervaring tijdens de eerste weken in het ziekenhuis.

Wat is het wennen om daar te werken. Het kost best veel energie, omdat de dingen allemaal zo anders gaan dan bij ons en ik telkens merk dat het inderdaad een behoorlijk andere cultuur is. Om hier te werken moet je heel zelfstandig zijn. Ook heb ik echt tijd nodig om mij te ontspannen, zodat ik alles wat ik meemaak op een werkdag kan verwerken. Leven en dood worden hier totaal anders beleefd dan bij ons in Nederland. Het lijkt wel dat een leven hier zoveel minder waarde heeft. Dit merk je dan ook aan de inzet en het werktempo in een crisissituatie. Pas liep ik naar buiten en zag ik een man zitten wachten met op zijn gezicht en armen hele grote brandwonden. Deze man zat gewoon te wachten tot hij een keer werd geholpen! Zo bizar… Natuurlijk gaat het in privéklinieken er heel anders aan toe. Zo zie je maar weer dat met meer geld ook de zorg anders geboden kan worden.

De verpleegkundigen in het ziekenhuis waar ik mee samen werk zijn over het algemeen vriendelijk. Nu is het zo dat ze tegenover de patiënt niet altijd even aardig zijn. Alles gaat rustig aan, behalve als een vrouw moet bevallen. Dat mag vooral niet te lang duren. Schreeuwen en een tik uitdelen aan de patiënt is dan ook een normale zaak hier. Het is dan zo ontzettend fijn dat ik dan wel de patiënt kan helpen waar nodig, zoals bij het aankleden, iemand ondersteunen bij het wassen van zichzelf of een arm bieden voor ondersteuning bij het lopen. De patiënten vinden dat hier heel fijn en zeggen dan ook wel tien keer bedankt. Het is geen normale zaak om de patiënten te helpen en ondersteunen bij persoonlijke verzorging. De patiënt doet dit zelf of de familie die op bezoek komt. Ook eten moet zelf worden meegenomen. Er heerst hier vaak angst voor de verpleegkundigen. Pas sprak ik met een Deense student hierover en zij vertelde mij dat de verpleegkundigen in het ziekenhuis soms nog wel eens willen veranderen in gedrag als ze ons zo anders zien werken. Dit is dan weer een positief punt en hopelijk zullen zij dit dan ook overnemen door wat meer inlevingsvermogen te tonen. Veel studenten en vrijwilligers komen met de gedachte om hier alles te willen veranderen. Dit werkt bijna altijd tegen je en het personeel van het ziekenhuis wordt er dan ook niet vriendelijker op. Het belangrijkste is denk ik om interesse te tonen in hun manier van werken en daarnaast jouw manier van werken aan hun te laten zien. Zo zien zij hoe het anders kan en ben je niet de betweter uit Europa, waardoor je veel meer kan bereiken.

Ook ben ik mee geweest naar de operatiekamer voor een keizersnede. Dit was een heel gave ervaring en het ging gelukkig dan ook helemaal goed. De operatiekamer ziet erop zich nog best wel goed uit. Voor de hygiëne moet je achter een balk blijven voordat je het gebouw inloopt. Eerst moet je andere kleding aantrekken en slippers aandoen. Het is de bedoeling dat je niet de verkeerde bacteriën mee naar binnen neemt. Op één van de foto’s zal je deze balk zien. Het is een erg komische gedachte dat dit zou moeten helpen bij de hygiëne.

Elke werkdag verschilt het weer qua drukte. Zo was er pas maar één bevalling op een hele werkdag en de dag daarna meerdere bevallingen, waarbij twee moeders bevielen van een tweeling. Die ochtend waren er heel veel baby’s. Elke keer is zo’n bevalling weer bijzonder om te zien en tot nu toe heb ik het nog goed naar mijn zin op de afdeling verloskunde!

In de weekenden ga ik samen met mijn huisgenoten op pad. Dit weekend zijn we wezen kanoën op een meer genaamd Duluti. We hebben daar veel vogels gespot, o.a. de ijsvogel! De dag daarna zijn we weer heerlijk wezen relaxen aan het zwembad bij het Mount Meru Hotel. Een plek waar je elke dag wel zou kunnen doorbrengen. Het voelt dan echt weer even als vakantie. Het is leuk om op vrije dagen activiteiten te ondernemen en meer van het land te zien en de cultuur te ontdekken. De Tanzanianen zijn erg vriendelijk en gastvrij. Afgelopen maandag hebben we de verjaardag van Allan gevierd. Hij had iedereen uit het huis uitgenodigd en we hebben met z’n allen gezellig buiten gegeten.

Elke dag loop ik als ik naar het ziekenhuis ga langs een klein schooltje waar alle kinderen roepen en zwaaien. Vorige week vroeg de eigenaar of hij de school aan mij mocht laten zien. Het was een hele bijzondere ervaring. De kinderen komen allemaal op je af rennen en willen knuffelen en spelen. Ze zijn zo ontzettend vrolijk. De leeftijd is tussen de twee en zes jaar oud. De kinderen lopen zelf elke dag drie uur heen en drie uur terug naar school. Onbegrijpelijk dat zulke kleine kinderen dat allemaal doen. De school bestaat uit giften en donaties en zorgt ervoor dat momenteel 47 kinderen onderwijs kunnen krijgen. Het gebouw is heel klein. Ze krijgen hier één maaltijd per dag en wanneer ze meer geld hebben om te besteden, worden dat er soms twee. Ze leren hier van allerlei dingen, zoals tellen en het alfabet. Ook belangrijk, ze krijgen les in persoonlijke hygiëne, bijvoorbeeld tandenpoetsen. Ik heb besloten om een deel van het geld dat ik van de donaties ontvang te besteden aan deze school. Ze hebben een tekort aan lesmateriaal zoals bijvoorbeeld potloden, schriften maar ook tandenborstels. Het is een ontzettend mooie en liefdevolle plek voor al deze kleine kinderen. De eigenaar heeft zijn hart op de goede plek zitten en elke gift komt hier ontzettend goed terecht. 

Mocht je dus een bijdrage kunnen en willen geven, dan kan dat via de volgende website:

https://www.doneeractie.nl/actie/28879

Alle kleine beetjes helpen, om iets goeds te kunnen betekenen voor hen die het zoveel minder hebben dan wij! Via deze blog en de foto’s kunnen jullie zien hoe ik de donaties zal gaan besteden.

Bedankt voor het lezen en tot snel!

      ​          ​