4 – Donaties, Safari & het regelen van een nieuw visum

4 – Donaties, Safari & het regelen van een nieuw visum.

Na weer vele weken verder te zijn is er weer genoeg om te vertellen. De tijd gaat zo snel dat ik nog wel eens vergeet om wat te schrijven voor de blog.

Ziekenhuis
Voordat ik een weekje vakantie had en Vincent hierheen kwam had ik nog een pittig weekje. Voor het eerst heb ik meegeholpen aan een reanimatie van een baby. Helaas heeft de baby het niet gehaald en heb ik de baby in doeken gewikkeld en het slechte nieuws aan de moeder verteld. Een paar dagen daarvoor lag er een overleden vrouw in een ruimte waar je afval weggooit en materialen schoonmaakt. Dit is een erg krappe ruimte en om langs het lichaam te lopen (dat daar al meer dan 12 uur lag zonder koeling) was dan ook niet prettig. Wat je normaal op televisie ziet van deze landen dat mensen gaan schreeuwen van verdriet gebeurde hier nu ook. Heel indrukwekkend om te zien en tegelijkertijd verdrietig om de moeder van de overleden vrouw zo kapot van verdriet te zien. Na deze week in het ziekenhuis was ik heel blij dat ik eindelijk een weekje vakantie had.

Van de donaties die ik heb gekregen heb ik de helft van het bedrag geïnvesteerd in materialen zoals scharen voor de afdeling verloskunde. Veel van deze spullen zijn verroest. We zijn samen met iemand van het ziekenhuis naar Arusha gereden en hebben daar in een winkeltje medische spullen gekocht. Ook zijn hier de medische spullen erg duur en kost 1 schaar ongeveer 6 euro. Het personeel van de afdeling was blij met de giften. Ik heb verschillende foto’s geüpload van het aanbieden van de spullen. Ik heb nog een bloeddrukmeter en een oor/voorhoofd thermometer gekocht. Ik ga nog uitzoeken welke afdeling dit het meeste kan gebruiken in het ziekenhuis.

Safari
3 November was het dan zover! Vincent kwam hierheen en ik had eindelijk een hele week familie om mij heen. We zijn 5 dagen op safari geweest en dit was echt ontzettend gaaf. We zijn naar de volgende parken geweest: Tarangire Nationaal park – Serengeti Nationaal park – Ngorongoro krater – Lake Manyara. We hebben heel veel dieren gezien en de natuur was prachtig. De eerste dag waren we met een groep van 4 waarvan er 1 de eerste dag wegging. Het was dus bijna een privésafari. Het deed mij echt goed om na zo’n lange tijd weer even familie om mij heen te hebben gehad en dit gaf dan ook weer positieve energie om te starten aan het laatste gedeelte van mijn stage. 

Kenia
Ik verblijf alweer langer dan 3 maanden in Tanzania en dus was het tijd om een nieuw visum te regelen. Van tevoren had ik al rondgekeken welke plekken veilig en leuk waren om heen te gaan omdat ik alleen moest reizen. Mijn keuze was gevallen op Mombassa in Kenia. Ik verbleef daar 5 dagen en dus ik wilde een mooi hotel. Uiteindelijk heb ik een mooi resort geboekt in Diani Beach. Eerst heb ik de bus tickets in Arusha besteld bij de busmaatschappij Tahmeed. De reis ernaar toe is een verhaal op zich. Ik heb nog nooit zo’n vreemde reis meegemaakt. Op het moment zelf was het verschrikkelijk, maar achteraf kan ik er wel om lachen. Het begon heel prettig. Er zat een zakenman naast mij, de stoelen en het interieur van de bus vielen mij reuze mee en ik zat naast het raam zodat ik zelf kon regelen of ik frisse lucht binnen wilde hebben. De airco deed het natuurlijk niet, dus het was prettig dat de ramen open konden. De rit duurde 11 uur en de afstand die ik moest reizen was ongeveer 330 kilometer. Ik was blij dat ik niet voorin zat zodat ik niet telkens mijn adem hoefde in te houden bij inhaalmanoeuvres. Het inhalen gaat altijd NET goed. Net in hoofdletters omdat er 9 van de 10 keer bijna geen ruimte meer is en de tegenligger bijna tegen de voorkant van de bus knalt. Maar goed, ik mag niet klagen want ik heb het weer overleefd! Bij Moshi (een plaats dicht bij de Kilimanjaro), verliet de zakenman de bus en kwam er een STEVIGE-vrouw met een kindje naast me zitten. Ze ging deels op mijn heup zitten en nam de helft van mijn plek in. Het kind zat telkens te snikken en zat bij de moeder op schoot. Met de benen naar de stoel. Dat betekende dus dat ik, naast dat ik mijn eigen stoel half moest afstaan, ik ook continu nog een kinderschoen in mijn zij kreeg geschopt. Je kunt je vast wel voorstellen dat ik ontzettend hoopte dat zij snel de bus zouden verlaten. De grenscontrole verliep soepel en ik zat vrij snel weer in de bus. Bij het eerste beste dorpje waar we stopte in Kenia verlietende vrouw en het kind naast mij de bus! Toen hoorde ik achter mij geschreeuw en voelde ik een agressieve sfeer. Het voelde bijna of twee mannen met elkaar zouden gaan vechten. Ook was er een jongen bij betrokken. Ik kon helaas niet verstaan waar het over ging maar daar kwam ik al snel achter. De jongen veranderde van plek en kwam naast mij zitten. Hij vertelde dus dat die mannen er een groot probleem van maakten dat iemand anders op hun plek was gaan zitten terwijl zij betaald hadden voor deze plek. Nou, dat is echt een goede rede om agressief te gaan worden dacht ik bij mijzelf! Maar goed, de rust was weder gekeerd (dacht ik) in de bus. We reden weer verder en vanaf dat moment begon de jongen continu te praten. Ik had oortjes in voor een muziekje maar telkens stootte hij mij aan en vertelde hij dingen als, God heeft ons bij elkaar gebracht en of hij mijnnummer mocht enzovoort. Natuurlijk heb ik dat niet gegeven en zei ik als standaard smoes dat mijn telefoonnummer hier niet werkt. Volgende probleem, twee vrouwen voor mij beide in nikaab gekleed, deden hun raam volledig open. Zelf merkten zij niet zoveel van de wind, omdat het raam achter hun alleen open kon. De wind stond zo dat het bij mij volledig naar binnen waaide. En niet zomaar een wind, nee ik kon mijn ogen niet meer openhouden, mijn oortjes vlogen uit mijn oren en mijn wangen trilde iets. Het was net een storm waar ik in terecht was gekomen. Toen ik vroeg aan de vrouwen of zij hun raam wat dichter wilden doen, kreeg ik hele boze ogen te zien en zeiden zij dat ze het warm hadden en ik pech had. De halve bus begon zich ermee te bemoeien en vertelde dat dit zo niet kon. Geen gehoor van de vrouwen en de optie om te wisselen van stoel was ook zeker niet mogelijk. Zij hadden betaald voor deze stoelen en ze gingen dan ook niet veranderen. De jongen naast mij had een ‘’fantastische’’ oplossing. Hij vertelde mij dat het God zijn bedoeling was dat ik een goede reis zou hebben en ik dus geen ruzie moest maken met de vrouwen. Hij pakte zijn jas, knoopte hem aan de stoel voor mij en schoof de andere kant door het raam. Er stond zo ontzettend veel wind, dus de jas bleef niet hangen. Vanaf dat moment heeft hij dus telkens het raam dichtgedrukt en heb ik ongeveer nog tussen de 3 en 4 uur de arm van die jongen voor mijn hoofd gehad. Deze reis duurde ontzettend lang. Het is zeer grappig achteraf, maar je kunt vast voorstellen dat dit de meest vreemde en verschrikkelijkste rit is die ik ooit heb meegemaakt. In het hotel heb ik genoten en was het de reis zeker waard! Op een middag had ik mijn balkondeur met een hor ervoor per ongeluk open staan. Helaas heb ik toen inbrekers op mijn kamer gehad. Gelukkig is er alleen eten meegenomen aangezien de aapjes niet zoveel om andere spullen geven. Na die gebeurtenis heb ik de deuren maar goed gesloten gehouden en kwamen ze zo nu en dan even een door de ramen gluren of er nog eten was. De terugweg naar Tanzania was een stuk beter. Er zat telkens dezelfde vriendelijke vrouw naast mij. Het enigste opmerkelijke was dat wanneer er een trein reed in Kenia ze tegen mij zei, kijk daar, dat hebben we in Tanzania ook. Weetje wat dat is? Dat is een trein! Omdat ik geen zin had om uit te leggen dat ik daar dagelijks meer reis in Nederland en het dus niet bijzonder was wat ik zag, heb ik maar gewoon meegespeeld dat ik nog nooit een trein had gezien en erg onder de indruk was!

Verder
Ik ben weer volop aan het werk in hetziekenhuis. Over iets minder dan een week ga ik met de Flying Medical Service mee. Ik kijk hier ontzettend naar uit! Ik ben nog druk bezig om wat meer Swahili te leren. In de volgende blog zal ik dus vertellen hoe deze gave kans en mogelijkheid is verlopen en wat ik daar allemaal heb meegemaakt.

Ik heb besloten dat ik met het overige geld wat ik nog heb schoolspullen zoals schriften, potloden en pennen ga kopen voor het schooltje hier in het dorp. Daarnaast denk ik dat ik ook nog kleding koop voor de kinderen. Ze dragen bijna altijd hetzelfde en een extra shirt of broek is daarom erg fijn. De tweedehands kleding is hier goedkoop, dus dat is naast de schoolspullen een goede investering voor deze kinderen, waarvan het gezin vaak tearm is om zelf kleding te kopen. 

Tot de volgende keer!
 

     ​​​             ​    ​          ​