1 - Eerste week in Tanzania

1 - Eerste week in Tanzania

Mijn eerste week zit er alweer op en ik ben begonnen aan mijn tweede week! Wat heb ik al veel meegemaakt in deze korte tijd. Ik probeer het zo kort mogelijk samen te vatten.

Eerst had ik natuurlijk het ontzettende moeilijke moment op Schiphol. Ergens wilde ik heeeel graag weer mee terug met de auto naar huis. Maar het is me gelukt om mijn benen in bedwang te houden en door te lopen naar de douane. De vlucht en alles wat daarbij komt kijken, zoals een visum regelen in Tanzania, is heel goed gegaan. Toen ik bij de bagageband stond en mijn koffers wilde pakken, kwam ik erachter dat er een wiel miste van één van de koffers die ik mee had. Al trekkend en sleurend nam ik mijn bagage mee naar de ingang van de luchthaven. Gelukkig is het vliegveld niet zo groot en kon ik meteen alles vinden. Toen ik naar buiten ging stond daar een man met mijn naambordje. Dit was Allan (de eigenaar van het vrijwilligershuis) en hij nam mij mee naar zijn auto. Het begon al leuk toen ik aan de rechterkant wilde instappen. Helemaal vergeten dat ze hier in Tanzania links rijden, dus ik zat al bijna achter het stuur! Geen goed idee dachten we zo, dus ik ben maar op de linker stoel gaan zitten voorin. Na een gezellige rit kwam ik aan bij het vrijwilligershuis. Daar ontmoette ik meteen mijn huis- en kamergenoot. Hartstikke fijn en een leuk begin!

De eerste dag ben ik samen met Allan en Nathalia (de vrouw van Allan) naar Arusha gegaan. We hebben de supermarkt en een lokale markt bezocht. Dit was heel leuk om te doen en ik heb mijn ogen uitgekeken op de lokale markt. De volgende dag had ik meteen mijn introductie in het ziekenhuis en dit begon al meteen goed! De vrouw bij wie ik moest zijn had het erg druk en vroeg aan een vrijwilligster of zij dezelfde introductie die zij had gekregen aan mij kon geven. Ze lachte nerveus en zei dat ze dat wel wilde doen. Achteraf begreep ik waarom ze zo zenuwachtig overkwam, want dit was pas haar tweede dag hier! Volgende hilarische moment: het voorstellen. Onder een afdak staan twee lange banken met aan het begin van het gebouw een bureautje waaraan een verpleegkundige zat. Alles ging in het Swahili ’s, maar ik vermoede dat op dat moment de nachtdienst werd afgelost. Net toen ik mij bedacht of ik hier wel goed zat, vroeg de man naast mij of ik nieuw was en mij wilde voorstellen aan de grote groep. Nou daar ging ik dan en dat ging zo: Goodmorning, my name is….   No no, you have to stand in the middle! Nou geloof me, er zijn leukere dingen om te doen. Maar gelukkig verliep deze voorstelling heel goed en kreeg ik van alle kanten Karibu te horen. (Karibu betekend welkom in het Swahili’s)

Op de eerste werkdag kon ik gelijk een bevalling meemaken. En laat ik niet in details treden, maar mocht ik ooit zelf moeten bevallen, dan heel graag niet op die manier. Het ging er nogal heftig aan toe. Gelukkig is alles goed gekomen met de moeder en de baby. Het is telkens weer een verschil hoe de bevallingen verlopen. Wanneer de moeder klaar is om naar de andere zaal te gaan, trekt zij zelf haar kleding (doeken) aan en loopt dan zelf weg. Elke keer kijk ik daar weer met grote verbazing naar. De werkzaamheden zijn afwisselend. De verpleegkundigen leren je graag wat zij doen wanneer je hierom vraagt. Zo heb ik al mogen voelen hoe de baby ligt met de Leopold-techniek en heb ik geluisterd naar het hartje. Dit is leuk om te doen, maar het vergt nog wel wat oefening om dit goed te kunnen! 

Er wordt vaak besloten om met een keizersnede de moeder te laten bevallen. Er zijn bevallingen die er heftig aan toe gaan, maar je hebt dus ook bevallingen waarbij je drie keer knippert en daar is de baby! Het mooiste is toch wel om de moeder te kunnen feliciteren. Ze zijn dan blij en opgelucht. Het is dan alleen wel zo dat wanneer je met de baby klaar staat om deze te overhandigen aan de moeder, ze vaak niet altijd allemaal even veel aandacht aan de baby besteden. Ik heb dus ook meegemaakt dat toen de moeder zich had aangekleed, zij eerst nog wat andere dingen moest doen voordat ik de baby kon overhandigen. Daar sta je dan met de baby: moeder weg en maar afwachten wanneer ze terugkomt. Rare belevenissen en ook wel eens erg hard. Ik denk zelf dat de band met een baby er niet bij iedereen meteen is, omdat er natuurlijk veel baby’s al jong sterven.

Bijna elke morgen meet ik alleen of samen met een andere student/vrijwilliger de bloeddruk op van de moeders en de temperatuur van de baby’s. Helaas heb ik nu al bij het meten van de temperatuur een dood baby’tje moeten overhandigen aan een andere verpleegkundige… Dit was best heftig om mee te maken en de verpleegkundigen gaan hier dan ook heel anders mee om dan ze bij ons zouden doen. Er werd wat gemompeld naar de moeder en daar lieten ze het dan ook bij. De moeder keek heel verdwaasd van zich af en wist dan ook volgens mij niet zo goed wat er allemaal gebeurde. 

Er zijn heel veel verschillen en veel dingen moet je dan ook maar accepteren zoals ze zijn. Het is anders heel moeilijk om het werk hier te doen op emotioneel vlak. Het leven is heel anders en het is een totaal andere cultuur. Wil ik hier zoveel mogelijk kunnen helpen en leren, dan is acceptatie en respecteren het belangrijkste om te kunnen doorgaan waarmee ik bezig ben. Natuurlijk zijn er ook veel komische momenten. Pas assisteerde ik een verpleegkundige bij het zetten van een spiraal. Nu had de verpleegkundige niet genoeg licht en moest ik dus met de zaklamp van mijn IPhone gaan bijschijnen. Zo zijn er nog heel veel andere voorbeelden die er gebeuren waar je achteraf ontzettend om kan lachen.

In mijn eerste weekend ben ik de eerste dag samen met mijn huisgenoot naar de Masai-markt gegaan. Hier kun je van allerlei souvenirtjes kopen. Nou, dit is heel leuk om te zien, maar niet iets voor ieder weekend. Bij elk kraampje/winkeltje staat iemand te smeken of je binnen komt kijken naar alle mooie spulletjes. Kijken is gratis en voelen is ook gratis. Als je dan even kijkt in het winkeltje moet je ook alles meteen voelen en aanraken. En koop je iets dan moet je toch wel proberen de helft van het bedrag af te dingen. Dit lukte me aardig, maar om dan vervolgens het winkeltje uit te lopen ging niet zo heel makkelijk, want je had nog echt niet alles gezien volgens de verkoopster. ‘Weet je wel zeker of je niet nog even wil aanraken en kijken?’ Na een aantal winkeltjes bezocht te hebben vonden we het wel mooi geweest en zijn we samen met Nathalia naar huis gereden. De tweede dag zijn we naar het Dulutimeer gelopen. Daar hebben we wat gedronken en de hele middag lekker gezeten met een prachtig uitzicht. Over ons heen vlogen Afrikaanse zeearenden. Er waren ontzettend veel vogels en we willen dan ook nog een keer teruggaan om te kanoën en meer vogels te spotten, zoals de ijsvogel. Op de terugweg naar huis hebben we nog wat apen zien spelen in de bomen. Het is heel leuk dat je overal weer nieuwe beestjes ziet.

Zo, genoeg geschreven! Dit keer een hele lange blog omdat het heel veel nieuwe belevenissen waren in een hele korte tijd. Een week vol met verschillende emoties, maar bovenal een trots en goed gevoel over mijn allereerste week hier in Tanzania!

Tot de volgende keer,

Romy

             ​