3 - Nog 100 dagen te gaan!

3 – Nog 100 dagen te gaan!

De tijd gaat zo ontzettend snel, dat ik bijna zou vergeten dat het weer tijd is voor een nieuwe blog. Deze weken heb ik weer van alles meegemaakt in het ziekenhuis en in mijn vrije tijd. Het is best vreemd om te zien dat de blaadjes vallen in Nederland, en de zomerkleding in de kast blijft liggen. Het is hier gemiddeld 30 graden en het zonnetje schijnt lekker. 

In het ziekenhuis heb ik weer verschillende nieuwe dingen mogen meemaken, zowel leuke als minder leuke dingen.

Ook de afgelopen weken zijn er helaas weer baby’s overleden. Het blijft zo ontzettend vreemd hoe de mensen in het ziekenhuis daarmee omgaan.  Wanneer een baby sterft, wikkelen ze de baby in doeken en leggen deze lukraak neer: hier is geen vaste plaats voor. Soms leggen ze deze overleden baby’tjes onder de steriele materialen. Zo bizar… Wanneer de moeder zich goed genoeg voelt om naar huis te gaan, neemt ze het baby’tje mee. Ook zie je wel eens dat familie de baby komt ophalen. Wat er dan gebeurt blijft heel moeilijk om te zien. Ze wikkelen de doeken open en kijken of het om de juiste baby gaat. Daarna doen ze het in een kartonnendoos (waar medicatie in heeft gezeten) en geven dit aan de familie. Alsof je een pakketje afgeeft met materialen... Het is nu eenmaal de manier waarop men dit hier doet, maar het blijft zo onmenselijk tegenover zo’n kleintje.

In Tanzania is de overheid druk bezig om overbevolking tegen te gaan en ervoor te zorgen dat een gezin niet meer uit heel veel kinderen bestaat. Zo vergoedt de overheid dus ook preventiematerialen, zoals een hormonaal implantaat of een spiraaltje. Nadat de vrouwen bevallen zijn gaan ze alleen of met familie in gesprek met de verpleegkundige. Dit noemen ze een familieplan. Ze bespreken dan of een vrouw behoefte heeft aan een voorbehoedsmiddel. Wanneer hiervoor wordt gekozen, plaatsen de verpleegkundigen dit in bij de vrouwen. Nadat ik eerst een paar keer heb geassisteerd bij een verpleegkundige van het plaatsen van een hormonaal implantaat, mocht ik dit daarna zelf bij 3 vrouwen plaatsen. Ontzettend gaaf om te doen en een unieke kans! Een hormonaal implantaat zijn 1 of 2 staafjes die je bij plaatselijke verdoving doormiddel van een hele dikke naald naar binnen schuift/schiet. Ik vind het goed dat de overheid dit op deze manier aanbiedt en zo probeert om het zeer hoge aantal geboortes af te doen nemen.

Over vergoedingen gesproken: in het ziekenhuis is het dus zo geregeld dat kinderen, ouderen (60+, de bevolking wordt hier lang niet zo oud als bij ons, dus boven de 60 wordt hier als oud beschouwd) en vrouwen die bevallen de zorg vergoed krijgen en de overige patiënten de zorg zelf moeten betalen. Een voorbeeld: pas was er een man die een motorongeluk had meegemaakt. Wanneer je een ongeluk krijgt word je gebracht met een auto/motor naar het ziekenhuis. De ambulance rijdt ongeveer 5/6 keer per week, aangezien de patiënt deze rit zelf moet betalen. Wanneer er geen spoed is en je komt aan in het ziekenhuis, dan moet je een lange tijd wachten voordat je aan de beurt bent. Is er wel sprake van spoed, wat bij deze man wel het geval was, dan word je wel gelijk geholpen. De man had een hele zware bloeding aan zijn arm en zijn gezicht was ook door het ongeluk behoorlijk beschadigd. Om deze man goed te helpen zou hij naar een gespecialiseerd ziekenhuis moeten gaan. Er moest dus eerst worden uitgezocht of deze man dit kon betalen. Het werktempo bij spoed is ontzettend laag, heel frustrerend. De volgende dag hoorde ik dat deze man, zijn arm heeft moeten laten amputeren. Zijn arm kon niet meer gered worden, omdat het te lang had geduurd voordat er kon worden gehandeld. 

Naast het werk hebben we weer wat leuke dingen ondernomen. We zijn bij de warmwaterbronnen in Moshi geweest. Deze is op een plek waar je het niet zou verwachten. De weg ernaartoe is een droge omgeving en dan ineens heb je palmen en een heel heldere bron. Er zwemmen kleine visjes in en wanneer je niet zwemt gaan ze sabbelen aan je voeten. Niet echt mijn ding, maar voor de rest echt heel gaaf. 

Ook zijn we naar de Materuni-waterval geweest. Dit is een waterval die ligt aan de voet van de Kilimanjaro vlakbij Moshi. Eerst rijd je met de jeep naar het dichtstbijzijnde dorpje, Materuni. Vanaf daar maak je een hele mooie wandeling naar de waterval. De waterval is 70 meter hoog, en 2500 meter boven zeeniveau. Er valt helder water naar beneden, wat afkomstig is van de gletsjers op de top van de Kilimanjaro. Na deze bijzondere plek gezien te hebben, hebben we meegelopen met een koffietour. Daar hebben we meegeholpen zelf koffie te roosteren en het daarna te drinken. Leuk om te zien hoe het verwerken van de bonen precies in zijn werk gaat tot je koffiepoeder hebt. En het smaakte ook nog heel goed. Het was een ontzettende leuke dag en ik kan dus nu officieel zeggen dat ik de Kilimanjaro heb bewandeld!

Voor wat zakelijke dingen moest Allan naar Lushoto en Tanga. Hij heeft gevraagd of wij het ook leuk vonden om daar heen te gaan. Lushoto is een heel mooi berggebied en Tanga is een stad aan de kust. In het weekend zijn we vertrokken. Het was een ontzettend lange rit, maar het was het waard. Onderweg zagen we het echte leven van de Tanzanianen. Kleihuisjes, fruitkraampjes en kinderen die een kudde koeien en geiten hoedden. Met zo’n rit ben je continu aan het zwaaien en hoor je overal dat ze Mzungu (Blank persoon) roepen. 

Deze week heb ik goed nieuws gekregen! Ik mag van 17 t/m 19 december mee met het flying doctors team. Dat betekent dat ik die drie dagen samen met een piloot, een arts, verpleegkundige en een tolk de binnenlanden van Tanzania in ga met een klein vliegtuig. We gaan daar de lokale bevolking (Masai stammen) zorg bieden. Ik vind dit zo ontzettend gaaf en kijk hier heel erg naar uit!

Over 8 dagen komt Vincent. Eindelijk weer familie om mij heen! We gaan vijf dagen op safari naar verschillende nationale parken. Onder andere het bekende Serengeti. Ik kijk hier echt naar uit!

Tot de volgende keer!

https://www.doneeractie.nl/help-het-meru-district-hospital/-28879

             ​             ​    ​