5 – Donaties en Flying Medical Service

Blog 5 – Donaties en Flying Medical Service

Donaties
Weer heb ik een donatie besteed, dit keer aan het schooltje in het dorpje waar ik woon. Dit schooltje is opgericht voor kinderen van drie tot zes jaar waarvan de ouders geen geld hebben om deze kinderen naar een school te sturen. Sommige kindjes hebben maar één setje kleding. Van het geld van de donaties heb ik vijftig kledingstukken gekocht op de markt, een doos vol met koekjes, schriften en potloden. De kindjes waren heel blij met hun kledingstuk en trokken het met een trots gevoel aan. Dit was mooi om te zien en het is fijn om te weten dat ze hier ook iets aan hebben. In de pauze hebben we alle kindjes een pakje met koekjes gegeven. Dit vonden ze hartstikke lekker. Daarnaast heb ik Seth (de man die dit schooltje heeft opgericht) de overige spullen gegeven. Dit kan hij allemaal gebruiken om onderwijs te kunnen bieden aan de kindjes. De volgende donatie besteed ik aan schoolboekjes voor de kindjes. In de volgende blog schrijf ik daar meer over.

Flying Medical Service
Van 17 tot en met 19 december ben ik mee geweest met de Flying Medical Service (FMS). Op 16 december, de dag voor vertrek, ben ik met de pikipiki (motorfietstaxi) naar Arusha gereden naar het hotel dat ik had geboekt. Die avond zouden we samen met het personeel van FMS gaan eten in een restaurant en was het de bedoeling dat we elkaar leerden kennen. Het was gezellig en het eten (Mexicaans, een keer wat anders dan het vaste weekmenu thuis) smaakte erg goed! Ik had daar al wat uitleg gekregen over hoe de dagen eruit kwamen te zien. Na een lekkere maaltijd en een gezellige avond ben ik teruggegaan met de taxi en ben ik vroeg gaan slapen, aangezien ik al had voorzien dat deze dagen nog wel eens vermoeiend, maar wel voldaan konden gaan worden. De volgende ochtend stapte ik al vroeg in de taxi om naar de luchthaven van Arusha te rijden. Daar stond ook de andere vrijwilliger al te wachten. Het team bestond uit een piloot, een arts en twee vrijwilligers waarvan ik er één was. Mijn eerste idee was dat ik misschien meer zou gaan assisteren daar waar nodig. Deze gedachte was totaal fout, want iedereen had een functie. Zou ik er niet zijn dan had het team een probleem, omdat het dan veel te veel werk was. Ik voelde mij deze dagen ontzettend nuttig en heb veel mogen leren.

Dag 1
Nadat we het vliegtuig hadden volgeladen met alle benodigdheden voor deze dagen zijn we eerst naar Moshi gevlogen om een andere pilote af te zetten. Vervolgens maakten we een mooie vlucht naar het huis waar we deze dagen zouden verblijven. Bij elke vlucht zie je wilde dieren zoals zebra’s, gnoes en giraffen. Soms rent de hele kudde in één keer weg, omdat ze bang zijn voor het vliegtuig. Elke keer bleef dit gaaf om te zien. Het huis waar wij verbleven werd bewoond door priesters. Het bevond zich in een klein dorpje met één lokale bar, het centrum van de gemeenschap. Nadat we de spullen op onze kamer hadden gezet, zijn we weer meteen doorgevlogen naar de eerste kliniek. Deze klinieken zijn allemaal zelf opgezet door FMS. De controles van de zwangere vrouwen worden in de hutjes gedaan. Deze hutjes zijn gemaakt van takken met een soort klei ertussen.  Hier staat een bed waar de vrouwen kunnen liggen tijdens verschillende controles. Eigenlijk kan ik het niet echt een bed noemen, het is nogal een verschil met een gewoon bed want de bedden worden gemaakt van takken en touw. De arts liet ons zien wat we precies moesten doen en legde het bij de eerste vrouw uit hoe alles werkte. We voerden verschillende controles uit, zoals de bloeddruk meten, hiv-controle, luisteren naar de baby, meten hoeveel weken de vrouw ongeveer zwanger was, zwangerschapstesten en ga zo maar door. De eerste dag hebben wij bij ongeveer 120 zwangere vrouwen controles uitgevoerd. Na terugkomst bij het huis zijn we eerst wat gaan drinken bij de bar. Rond acht uur zijn we teruggelopen voor het avondeten samen met de priesters. Dit leek te gebeuren op een normale plek, tot we samen gingen eten. Het beeld wat je normaal van priesters hebt is totaal verschillend met waar ik nu was beland. Het waren priesters van verschillende afkomst. Iedere priester had een biertje in zijn hand. Eén van hen stond achter de BBQ waar een geit op lag, een ander lag te relaxen in een hangmat. Om de vijf minuten vroeg de priester uit Madagaskar of ik nog een biertje wilde en kwam een Braziliaanse priester met een geitenpoot aanlopen om vervolgens een stuk voor mij af te snijden. Om een goed beeld te geven: het leek het meer op een vrijgezellenfeest dan priesters die daar voor het geloof bezig waren. Die avond hebben we nog met z’n allen UNO gespeelt en dit ging er dan ook komisch aan toe. Ondertussen stond de tv aan en keken de priesters vol interesse naar een Amerikaanse worstelwedstrijd, maar dan wel één waarbij geacteerd werd. Misschien is dit wel de meest aparte en bijzonderste overnachtingsplaats waar ik ooit ben geweest.

Na deze eerste vermoeiende dag kon ik met een voldaan gevoel gaan slapen. Deze dag had ik al zo ontzettend veel meegemaakt, waardoor ik mij nu al verheugde op wat de andere twee dagen zouden gaan brengen.

Dag 2
Vandaag was de leukste dag van alle drie. Elke dag gingen we naar twee klinieken. De eerste van vandaag was voor ons twee wat rustiger. Er waren hier niet zoveel zwangere vrouwen. Dit was het juiste moment om een kijkje te nemen bij wat de arts allemaal deed. De problemen waar de arts mee te maken krijgt verschillen veel van elkaar. Ook was er een kindje, ik schat 1,5 jaar oud met hele grote brandwonden aan het handje en armpje. De arts maakte dit schoon met twee verschillende vloeistoffen en veegde tegelijkertijd de oude verbrande huid van het handje. Daarna smeerde hij er een crème op. De pijngrens van de mensen hier lijkt veel hoger dan bij ons. Deze behandeling wat bij dit kindje werd gedaan moet echt gruwelijk pijn hebben gedaan. Dit kindje huilde alsof het zijn zin niet kreeg en was zelfs op verschillende momenten stil. Onbegrijpelijk hoe zij hier zo goed met pijn kunnen omgaan. Nadat iedereen bij de arts was langsgegaan, was het tijd om de spullen weer in te pakken en naar het vliegtuig te brengen. Het vliegtuig stond nu iets verder weg. De piloot keek het vliegtuig nog vluchtig een keer na voordat hij instapte. Ondertussen vertelde hij het verhaal dat er vaak dingen van het vliegtuig worden gehaald zoals dopjes van schroefjes. Een keer was het zo dat er heel veel zwarte dopjes van het vliegtuig af waren en een paar weken later hij een vrouw zag met een ketting van deze dopjes. Daarnaast is er wel eens een stok in het stuursysteem gedrukt en kwam de piloot daar pas in de lucht achter. Hartstikke gevaarlijke situaties! Elke keer als je weer wegvliegt word je uitgezwaaid door de Masai en rennen sommigen de bosjes in, omdat ze het toch wat eng vinden. Bij aankomst op de volgende plek gingen we eerst lunchen. Toch wel telkens een hele bijzondere plek om te lunchen. Onder de vleugel konden we mooi in de schaduw zitten. Aan de andere kant van het vliegtuig stond de Masai door de ramen te kijken. Ik moet zeggen dat het toch wat minder fijn eet wanneer je zo bekeken wordt. Maar goed, zij zien natuurlijk ook niet telkens Mzungu’s (blanken). Nadat we alle controles hadden gehad, kregen we van de piloot te horen dat we voor een spoedgeval moesten vliegen naar Arusha. Er was een vrouw te vroeg bevallen van een tweeling en één kindje was al overleden. Er gingen dus twee vrouwen met het te vroeggeboren baby’tje mee aan boord. De vrouwen vonden het vliegen eng en droegen eerst een doek over hun hoofd zodat ze niks hoefden te zien. Op een gegeven moment raakte ze eraan gewend en vonden ze het toch best wel leuk om door het raam te kijken en alles zo klein te zien. De avond dat we terugkwamen hebben we ons weer vermaakt door samen te eten met de priesters en weer fanatiek een potje UNO te spelen.

Dag 3
De laatste dag... Ik vond het ontzettend jammer dat het hierna alweer over was. Dus wilde ik extra genieten van het werk. De ochtend begon met harde regen. Wat meteen voorspelbaar is dat er dan niet zoveel vrouwen zullen komen voor de controles. Na de controles ben ik de piloot gaan helpen met injecteren van de vrouwen en baby’s. Ook leuk om dit een keer te doen voor de afwisseling! Bij de arts kwam ik erachter dat elke patiënt 5000 shillings (omgerekend 1,90 euro) moet betalen. Het is voor de Masai best veel geld maar op deze manier zorgt FMS ervoor dat er goed wordt omgegaan met de zorg en er geen laksheid wordt vertoond. Het nadeel is dat vaak niet wordt begrepen dat sommigen maar één zakje met pillen krijgen dat genoeg is voor het betreffende probleem en anderen meerdere zakjes met pillen nodig hebben. Om gezeur en ruzie onderling te voorkomen geeft FMS deze patiënten een extra zakje met pillen. Dit zijn eigenlijk gewoon vitamines of placebo’s. Toch grappig dat er dus vooral wordt gekeken naar het aantal pillen en niet naar hoe goed ze werken in een bepaalde tijd. Op de tweede en alweer laatste plek waar we landden was er nog behoorlijk wat werk. Ik genoot van de laatste momenten van dit werk. Toen het zover was en alle controles gedaan waren, pakte ik de koffer voor de laatste keer in en zijn we onze spullen wezen ophalen bij het huis van de priesters en hebben we daar afscheid genomen om vervolgens naar de luchthaven van Arusha te vliegen. Als kers op de taart mocht ik zelf een stuk vliegen en heb ik samen met de piloot het vliegtuig aan de grond gezet. Daarna hebben we als team en andere medewerkers nog wat gedronken en de dagen besproken. Na het afscheid nemen heb ik de taxi terug naar huis genomen en heb ik die nacht heerlijk geslapen in mijn eigen bed (zo voelt het nu wel een beetje na al die maanden).

Deze dagen zijn één van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Ik heb hier veel geleerd, kunnen betekenen en zoveel gezien. Het was echt bijzonder om deze manier van zorg te ondervinden en te kunnen bieden aan de lokale bevolking (Masai) van Tanzania. Het is een ervaring die ik nooit meer zal vergeten en waar ik nog steeds van nageniet.

-———

Ik zit hier nu ongeveer nog voor vijf weken. Ik merk dat ik zo langzaamaan steeds meer naar huis verlang. Het gaat me hier nog heel goed af maar er zijn wat dingen dat ik best wel mis. Waar ik echt klaar mee ben is die vervuilde stinkende lucht die hier telkens hangt. Elke dag steekt er wel iemand zijn afval in de fik en dan ruikt de hele omgeving naar verbrand plastic. Ik ben blij dat ik straks weer kan rondlopen in de schone lucht in Nederland. Daarnaast kijk ik uit naar mijn eigen bed, een douche die altijd warm is (ik maak hier geregeld mee dat ik onder een koude douche moet staan) en stroom die niet wegvalt. Over één week komen mijn ouders deze kant op. We gaan dan op safari en daarna nog relaxen op Zanzibar. Ik kijk ontzettend uit naar de twee weken dat zij hier zijn. Daarna ben ik hier nog twee weken om afscheid te nemen van alle dingen hier en alles af te ronden voor mijn stage.

Groetjes,
Romy